ქართველ ექიმებს პროფესიონალიზმი არ აკლიათ. წლების განმავლობაში სახელმწიფო სამედიცინო უნივერსიტეტში ქვეყნის საუკეთესო, ინტელექტუალური ახალგაზრდები აბარებდნენ. ესენი იყვნენ ღვთის ბოძებული მრავალმხრივი ნიჭით დაჯილდოებული ბავშვები. ექიმის პროფესია ყოველთვის პრესტიჟული იყო საქართველოში, განსაკუთრებით 70-80-იან წლებში. ამ პერიოდში სამედიცინო უნივერსიტეტმა მთლიანად შეისრუტა რესპუბლიკის უნიჭიერესი ახალგაზრდები. ეს ის თაობაა ექიმებისა, რომლის უდიდეს ნაწილზეც ფაქტობრივად დგას დღევანელი ქართული მედიცინა. მათ არ აკლიათ ცოდნა და გამოცდილება, სერიოზულობა და პროფესიის სიყვარული. სამწუხაროდ ლეტალური შემთხვევები ხანდახან ხდება - ეს ორგანიზმის ბრძოლის უნარზეცაა დამოკიდებული, ასევე დაავადების სიმძიმის ხარისხზეც, რომლითაც პაციენტი კლინიკაში შემოდის, მის პრემორბიდულ ფონზეც. საქმეში ჩაუხედავი ადამიანები ყოველივე ამას ვერ აცნობიერებენ. მათ მხოლოდ ერთი იციან - პაციენტი უნდა გადარჩეს!

დიახ, უნდა გადარჩეს - ექიმებსაც ეს უნდათ, მაგრამ ყოველი ბრძოლა სამწუხაროდ ,ექიმების გამარჯვებით არ მთავრდება. ცალკე საკითხია, ზოგიერთი პიროვნების ჯიბრიანი, ბოღმიანი განწყობა ექიმთა წრისადმი -ამას ალბათ არასრულფასოვნების კომპლექსს თუ დავარქმევთ. მათ აღიზიანებთ ექიმთა შრომით და სწავლით მიღწეული საზოგადოებრი ვიმდგომარეობა, მათი შედარებით რესპექტაბელური ყოფა. იმას კი არ კითხულობენ ყოველივე ამის უკან რამდენი გათენებული ღამე, ტანჯვა და პასუხისმგებლობაა.

ამიტომაცაა, რომ განათლებული და კულტურული მსოფლიოს მთელ სივრცეში ექიმი დაბოგანებული, დაუფასებელი და გამოყენებული კი არაა, არამედ -- ხელდასმული და პატივცემული, თუმცა, ლეტალური შემთხვევები იქაცაა. ამიტომ მინდა მოვუწოდო ყველას - ერსაც და ბერსაც -ვიცოდეთ ყველაფრის ფასი და დავაფასოთ ექიმთა შრომა, როგორც ამას ცივილიზებული მსოფლიო აკეთებს. არავისზე ნაკლები ინტელექტუალი ექიმები არ ჰყავს საქართველოს!

მედიცინის დოქტორი, ასოც. პროფესორი,

პედიატრი, ოჯახის ექიმი, ტუტორი,

ბრიტანეთ–საქართველოს საერთაშორისო

ასოციაციის წევრი

ქეთევან უკლება