ილია: "რაც კარგი ექნას რუსისა შტიკსა – ღმერთმა იმ რუსსვე ასკეცად მისცეს"

შენი რეპორტაჟი - 14:13, 11 Dec, 2013

14170

ამ სტატიას არ დავწერდი, ჩვენს ქვეყანაში ასე მომრავლებულნი რომ არ იყვნენ რუსეთუმეები.

თქვენს სააგენტოში გავეცანი მასალას, სადაც ჩვენი ქვეყნის უპირველესი მტრის და ამომგდების ვლადიმერ ვლადიმეროვიჩ პუტინის სიტყვები ამოვიკითხე, სადაც ეს უხსენებელი „რუსული კულტურის განვითარებაში ილია ჭავჭავაძის ღვაწლზე“ საუბრობს:

"ილია ჭავჭავაძემ ფასდაუდებელი წვლილი შეიტანა რუსული კულტურის განვითარებაში, მეგობრობისა და კეთილმეზობლობის იმ დიდებული ტრადიციების შენახვა-გამდიდრებაში, რომლებიც საუკუნეებია, აკავშირებს ჩვენს ხალხებს..

მნიშვნელოვანია, რომ ქართველებისა და რუსების დღევანდელი თაობა პატივს მიაგებს წინაპართა ხსოვნას, და ბევრი რამ კეთდება ჩვენს შორის გულწრფელი, ნდობით განმსჭვალული ურთიერთობის ჩამოსაყალიბებლად, რაც ხელს უწყობს სახალხო დიპლომატიის განვითარებას."

საოცარი ცინიზმია დამბომბველი "კეთილმეზობლისგან"...

ცხადია, დაიწყებს მავანი საუბარს - ნახე, როგორ უყვარს პუტინს ქართველებიო (ეტყობა მავთულხლართებსაც სიყვარულით აბამს), ქართული კულტურა ზეპირად იცისო...

ბევრ არგუმენტს არ მოვიყვან, პატარა ამონარიდია აკაკი ბაქრაძის ნაშრომიდანდან - XIX საუკუნე:

"ილია ჭავჭავაძემ მიხეილ ლერმონტოვის „მწირი“ თარგმნა. თარგმნისას მოულოდნელი რამ ჩაიდინა: ფინალი შეცვალა.
რუსული „მწირი“ ასე მთავრდება:

«И божья благодать сошла
На Грузию! Она цвела
С тех пор в тени своих садов,
Не опясаяся врягов,
За гранью дружеских штыков»

ქართულის უკანასკნელი სტრიქონები კი ასეთია:

„მას აქეთ, რაცა კურთხევა ღვთისა
მიეცა ტანჯულს ივერიის ერს,
რაც კარგი ექნას რუსისა შტიკსა –
ღმერთმა იმ რუსსვე ასკეცად მისცეს“.

ეს არ იყო „პოეტური თავხედობა“. ეს იყო ქართული სამეფო კარის მრავალსაუკუნოვანი პოლიტიკის უარყოფაც, რუსეთის იმედის გაცრუების აღიარებაც და XIX საუკუნეში შექმნილი ვითარების შეფასებაც," - წერს ბატონი აკაკი ბაქრაძე.

ცარისტულმა რუსეთმა დაგვიპყრო, კომუნისტურმა - დაგვიპყრო, პოსტკომუნისტურ-ვითომდემოკრატიულმა - ტერიტორიები წაგვართვა და ჩვენ მაინც... როდის მოვეგებით გონს ქართველები? ..