კრემლის სურვილია, ქართველი გლეხი იყოს პუტინის მადლიერი და არა საქართველოს ხელისუფალის

პოზიცია - 17:31, 10 Jun, 2013

2657

,,ნიუპოსტი" გთავაზობთ ექსკლუზიურ ინტერვიუს კახეთის გუბერნატორთან ზურაბ ჭიაბერაშვილთან.

_პირდაპირ უნდა გკითხოთ - თქვენი პოლიტიკური და დიპლომატიური კარიერის მანძილზე, ელოდით როდესმე დაპატიმრებას? აქვე იმასაც გეტყვით, რომ ამ ფაქტმა თქვენს ოპონენტებშიც გაკვირვება გამოიწვია...

_შევარდნაძის პერიოდში მქონდა რამდენიმე სტატია გამოქვეყნებული, რომელზედაც ხელისუფლების რეაქცია იყო იმდენად მძაფრი, რომ მაშინაც ვმდგარვარ საშიშროების წინაშე, რომ პირდაპირი რეპრესია არა, მაგრამ აგრესია ყოფილიყო. ამიტომ ეს მოულოდნელი არ ყოფილა. ეხლა პირველი ოქტომბრის შემდეგ, როდესაც თავად ვაანალიზებდი პოლიტიკურ პროცესს, ცხადად ვხედავდი, რომ ამოცანა იყო და სამწუხაროდ დღემდე რჩება, რომ ,,ნაციონალური მოძრაობა", როგორც პოლიტიკური პარტია გაქრეს და აქედან გამომდინარე ამ პროცესში სამიზნე ხდებიან ისეთი ადამიანები, როგორიც არის მაგალითად ვანო მერაბიშვილი, მაგრამ როდესაც ირთვება სახელმწიფო მანქანა, რომლის ამოცანა არის ძირითადი პოლიტიკური ოპონენტის განადგურება, ის მანქანა ქვეშ ვის მოიყოლებს უკვე საკმაოდ რთულია აკონტროლო. შესაძლებელია, ,,ქართული ოცნების" ხელმძღვანელობაში ვიღაცა დაფიქრებულიყო იგივე ჩემზე, რომ ,,მოდი ამას ნუ დავაკავებთ", მაგრამ როცა მანქანა ჩართულია, აქ უკვე სისტემა მუშაობს.

ამ პროცესში სამი ვარიანტი რომ განვიხილოთ - პოლიტიკური ოპოზიციის დევნა, კონკრეტულად ოპონენტების მიმართ შიში, თუ შურისძიება? თუკი პოლიტიკური ოპოზიციის დევნას დავარქმევთ, მაშინ ეს უნდა ვრცელდებოდეს დანარჩენ ოპოზიციურ სპექტრზეც...
არსებობს შურისძიების მომენტიც, არის რომ საერთოდ არ გყავდეს ოპოზიცია და არის ისიც, რომ კონკრეტული ოპოზიცია არ გაწყობს. წარმოვიდგინოთ ასე - ჩვენ ვართ საზოგადოება, სადაც პირველად მოხდა ხელისუფლების მშვიდობიანი გადაცემა არჩევნების გზით. ყველა წინა შემთხვევაში ხდებოდა მაშინდელი მმართველი ძალის გაქრობა და ეს ეხება როგორც გამსახურდიას ,,მრგვალ მაგიდას", ისე ,,მოქალაქეთა კავშირს" და ასლან აბაშიძის ,,აღორძინებას". ქვეყანაში, სადაც ასეთი ტრადიცია არსებობს, საზოგადოების დიდი ნაწილი აქედან მარტივად ვერ გამოდის. როცა პრეზიდენტმა სააკაშვილმა პირველ ოქტომბერს დამარცხება გამოაცხადა, საზოგადოებას ბუნებრივი რეაქცია ჰქონდა, რომ ,,ნაციონალური მოძრაობა" უნდა გამქრალიყო და ასეთი განცდა არა მარტო ,,ქართული ოცნების", არამედ შესაძლოა ,,ნაციონალური მოძრაობის" ბევრ მხარდამჭერშიც გაჩნდა. ჩვენ ყოველთვის ვამახვილებთ ყურადღებას იმაზე, რომ მშვიდობიანი გადაბარება მოხდა, მაგრამ მეორე არსებით ელემენტს ვუშვებთ ხოლმე მხედველობიდან, ეს არის ხელისუფლებაში ყოფნის გამოცდილების მქონე ოპოზიცია, რაც სრულიად ახალი პლასტია ჩვენს დემოკრატიაში.

რა თქმა უნდა, ,,ქართულ ოცნებაში" არიან ადამიანები, რომლებიც შურისძიების პრინციპით მოქმედებენ და არიან ადამიანები, რომლებსაც არ აქვთ რაიმე შურისძიების მოტივი, მაგრამ ამავდროულად ხედავენ, რომ ,,ნაციოანალური მოძრაობა" არის საკმაოდ კვალიფიციური ოპოზიცია, შეუძლია საკითხებზე არგუმენტირებულად ლაპარაკი და აქედან გამომდინარე, დროთა განმავლობაში, როდესაც ,,ქართულ ოცნებას" ამომრჩეველთან ,,თაფლობის თვე" დაუმთავრდება, მერე უკვე საკმაოდ რთული იქნება ასეთ ოპოზიციასთან კამათი. დღეს ,,ქართული ოცნებისთვის" ეს ადვილია, რადგან ჯერ კიდევ სარგებლობენ საზოგადოების მაღალი ნდობით. ესეც გარკვეულწილად ტრადიციაა, როცა საზოგადოების ნაწილი იმ მომენტში გამარჯვებულის მხარეს აღმოჩნდება ხოლმე. ეს ტრადიციაც ნელ-ნელა შეიცვლება ამ ქვეყანაში.

კიდევ ერთი დეტალი - როდესაც ,,ქართული ოცნება" ოპოზიციაში იყო, მის კოალიციაში შემავალი პარტიების აგრესიულმა რიტორიკამ სოციალურ მედიასა თუ სატელევიზიო სივრცეში, ბუნებრივად გააჩინა ამომრჩევლის მოლოდნი, რომ ,,ნაციონალური მოძრაობა" უნდა განადგურდეს. რაღაც ეტაპზე, კოალიციის ხელმძღვანელობამ დაინახა, რომ საერთაშორისო საზოგადოება ოპოზიციასთან ბრძოლის ასეთ მეთოდს არცთუ დადებითად აფასებს და შესაბამისად, ისინი შეეცადნენ, ჩაეცხროთ პროცესი. თავად ივანიშვილმაც კი პრესკონფერენციებზე არაერთხელ აღნიშნა, რომ მოდით იყოს ,,ნაციონალური მოძრაობა" როგორც ოპოზიციური ძალა და ვიფიქროთ სხვა ოპოზიციის ჩამოყალიბებაზე. ჯერ ერთი, რომ თავისთავად აბსურდია, როცა ხელისუფლება ცდილობს, შექმნას ოპოზიციური ძალა, მაგრამ აქ ჩანდა გეგმა ,,ბ" - როცა ვერ ანადგურებ ძირითად ოპოზიციურ ძალას, მაშინ შექმნა ისეთი ალტერნატივა, რომლითაც ნელ-ნელა უნდა ჩაანაცვლო. თუმცა პოლიტიკაში ხელოვნურად არაფერი არ გამოდის... ასე, რომ რამდენი ჩვენგანიც არ უნდა იქნეს დაპატირმებული და გასამართლებული, ,,ნაციონალური მოძრაობა", როგორც ძალა, დარჩება და ეს გარდაუვალია.

_ვისაუბრეთ იმაზე, რომ მოხდა გარდატეხა - პირველად არჩევნების გზით ხელისუფლება შეიცვალა, ავცდით რევოლუციურ პროცესებს, მაგრამ რევოლუცია მხოლოდ ქუჩაში არ ხდება, რევოლუცია შეიძლება ხდებოდეს პოლიტიკურ პროცესში, რომელიც ასევე ანგრევს სისტემას. არჩევნების პროცესში გაჩენილი სამართლიანობის აღდგენის მოლოდინი, თუ მას კონკრეტული პირების შურისძიების მოტივი ახლავს თან, ქმნის თუ არა საშიშროებას, რომ არჩევნების გზით ხელისუფლების მშვიდობიანი შეცვლის ნაცვლად, შედეგში რევოლუციური პროცესები მივიღოთ?

_ჯერ ვთქვათ ის, საზოგადოება როგორ როლს თამაშობს. როდესაც ქმნი ისეთ მოლოდნს, რაც შექმნა ივანიშვილმა და კოალიციამ, ამ მოლოდინების მართვა ხდება ძალიან რთული, ვგულისხმობ ყველანაირ მოლოდინს - სოციალურ საკითხებს, სამართლიანობის აღდგენას და ა.შ. ამიტომ ყველა პოლიტიკოსს მართებს დაფიქრება იმაზე, თუ რა მოლოდინებს აღვიძებს, რომ მერე თავადვე არ გაუჭირდეს მისი მართვა. დღეს ამ პროცესში ვართ - კოალიციამ შექმნა რიტორიკა, რისი ტყვეც თავად ხდება. მოვიყვან მარტივ მაგალითს: როდესაც სპორტის სასახლეში ხელს უწყობ იმის ჩატარებას, რაც ჩაატარა ნანა კაკაბაძემ, ხოლო 19 მაისის ამ შეკრების შემდეგ, 21 მაისს დაიჭირე ვანო მერაბიშვილი, პრაქტიკულად ურჩხულს უკვე პატარა ძვალი გადაუგდე.

თუმცა პრემიერმა რამდენიმე დღის წინ ინტერვიუში განაცხადა, რომ ეს ძალები ცდილობენ სახელმწიფო მართვა თავიანთ ხელში აიღონო...
ეს შეშფოთება, თუკი ის გულწრფელია, აბსოლუტურად სწორია, რადგან ყველა ხელისუფლება, თუმკი მართლა სურს, ქვეყანა მართოს, აცნობიერებს, რომ ძალადობაზე ლეგიტიმაცია აქვს ერთადერთს - ეს არის სახელმწიფო და მისი სტრუქტურები. როგორც კი სახელმწიფო უშვებს, რომ ძალადობაზე ლეგიტიმაცია ჰქონდეს კიდევ სხვას, ის გარდაუვლად იწვევს სახელმწიფოს სტრუქტურების მოშლას. ავიღოთ სხვა მაგალითი, ისეთი ძალადობის აღკვეთისა, რომელიც ვიხილეთ 17 მაისს: როგორც კი სახელმწიფო ამბობს, რომ მოდი ჯობია ახლა პოლიციური ძალებით კი არ ვმართო პროცესი, არამედ მივუშვა და ვიღაც სხვამ, ძალადობითა და "ტაბურეტკით" გადაწყვიტოს ეს საკითხი, უკვე კარგავ ლეგიტიმაციას ძალადობაზე. ხოლო ამის შემდეგ, როგორც კი მალევე აპატიმრებ ყოფილ შინაგან საქმეთა მინისტრს მიტინგის დარბევისთვის, მე აქ უკვე ძალიან მარტივ კითხვას ვსვამ - როგორ უნდა დაშალოს ღარიბაშვილმა ნებისმიერი სხვა მიტინგი, როცა ვანო მერაბიშვილის მიტინგის დაშლისთვის იჭერ? თავად ბრალდება აბსურდულია და ამას სასამართლო დაადგენს... მაგრამ მთავარი აქ სხვა რამ არის - ნებისმიერ ქვეყანაში და საქართველოშიც შესაძლოა დადგეს მომენტი, როცა საჭირო გახდეს მიტინგის ძალადობრივი გზით დაშლა, მე არ ვსაუბრობ იმაზე, რომ მიტინგის დაშლას არ უნდა ჰქონდეს თავისი წესები, რომ აუცილებლად უნდა იყოს ძალის ადეკვატური და პროპორციული გამოყენება, ამას თავის მეთოდოლოგია აქვს და ეს იციან სპეციალისტებმა, მაგრამ თავისთავად ის, რომ მიტინგის დაშლა გამოაცხადო, როგორც დანაშაული, ეს ძალიან დიდ საფრთხეს შეიცავს ნებისმიერი ხელისუფლებისთვის, ვინც არ უნდა იყოს.

სხვათა შორის 2007 წლის 7 ნოემბერს, ხალხის გაღიზიანება გამოიწვია არა თავად მეთოდმა - რომელიღაც პოლიციელმა გადაამეტა თუ არა ძალას, არამედ აღშფოთება გამოიწვია იმან, რომ მიტინგებით და დემონსტრაციებით მოსულმა "ვარდების რევოლუციის" ხელისუფლებამ როგორ გაბედა თვითონ ასეთი მასობრივი მიტინგის დაშლა.

ესეც იყო ჩვენი ისტორიული ტრადიციის ჩაჭედილი სტერეოტიპის რღვევა. ჩვენ არ წარმოგვედგინა, რომ შესაძლებელია იყოს სახელმწიფო. იყვნენ ადამიანები, რომლებმაც მაშინვე თქვეს, იგივე დათო დარჩიაშვილმა, რომ თუ ჩვენ ვყალიბდებით, როგორც სახელმწიფო, ერთი რამ უნდა გვესმოდეს, რომ ზოგჯერ სახელმწიფო გამოიყენებს ძალას. ხაზი მინდა გავუსვა, რომ ჩვენ სამართლებრივად შეიძლება დავაყენოთ საკითხი, სახელმწიფომ ძალა გამოიყენოს თუ არა, ან გამოყენების მომენტში რამდენად პროპორციული იყო ეს ძალა, ამაზე სამართლებრივად ვიდაოთ, მაგრამ კითხვის ნიშნების დასმა, რომ შეიძლება თუ არა სახელმწიფომ გამოიყენოს ლეგიტიმური უფლება, როგორც ეს მაქს ვებერიდან, მე-20 სუკუნის დასაწყისიდან მოყოლებული აქვს კაცობრიობას, არ შეიძლება.

ამიტომ ერთ რამეს უნდა მივაქციოთ ყურადღება, ჩვენ დღეს ვართ ოპოზიცია, რომელიც ნამდვილი ოპოზიციის პრეცედენტებს ვქმნით, ამის პირველი პრეცედენტი იყო, როცა 17 მაისს საღამოს გოკა გაბაშვილი გამოვიდა გადაცემა ,,პოზიციაში" და თქვა - თუ არალეგიტიმური ძალადობის აღსაკვეთად სახელმწიფო გამოიყენებს ლეგიტმური ძალადობის მეთოდებს და არ დაუშვებს იმ ტიპის ძალადობას, რაც 17 მაისს მოხდა, ასეთ შემთხვევაში ჩვენ როგორც პოლიტიკური ოპოზიცია, არასოდეს სპეკულაციის საგნად არ ვაქცევთ და ამის გამო, თუკი ძალა იქნება პროპორციული და ადეკვატური, ხელისუფლებას არ გავაკრიტიკებთ.

ჩვენი ხელისუფლებაში ყოფნის პერიოდში, გვყავდა ოპოზიცია, რომელიც მუდმივად გვაკრიტიკებდა, რაც არ უნდა გაგვეკეთებინა. ამიტომ, დღეს ჩვენ, ნებისმიერ სამთავრობო გადაწყვეტილებაში ჯიბრში კი არ ვუდგებით ივანიშვილს, რომ რასაც გააკეთებს ყველაფერი ცუდია, როგორც ეს იყო სააკაშვილის შემთხვევაში, არამედ ჩვენ ვაფასებთ იმის მიხედვით, სახელმწიფოებრივად არის თუ არა სწორი.

_თქვენ ახსენეთ სახელმწიფოებრივი მიდგომა, რომელიც ხელისუფლების კრიტიკის დროს ამოსავალი უნდა იყოს, ამავე კონტექსტში ალბათ ერთ-ერთი მთავარი საკითხია რუსეთ-საქართველოს ურთიერთობები. ახალმა ხელისუფლებამ რუსეთთან ურთიერთობის დარეგულირების ახალი გზა აირჩია და ეს გზა სავაჭრო-კულტურულ ურთიერთობებზე გადის, ეკონომიკური თვალსაზრისით რომ ავიღოთ, ღვინის და ბორჯომის გატანა, რომელზედაც ონიჩენკომ განაცხადა, რომ ტაიმ-აუტი აიღო, შეეშველება კი ჩვენს ეკონომიკას...?

_მოდით ვნახოთ, როგორია სიტუაცია ღვინოსთან მიმართებაში. მე მქონდა ამაზე საუბრი მეღვინეებთან. ბიზნესისთვის ყველაზე მთავრი არის პროგნოზირებადობა, ჩვენი მეღვინეები, რომლებიც დღეს ორიენტირებული არიან პოლონეთის, ყაზახეთის, ზოგი ჩინეთის ბაზარზე, ისინი ძალიან მკაფიოდ ხედავენ იქ მოქმედ რეგულაციებს, მათ იციან, რომ იმ ქვეყანაში არცერთ კონკრეტულ ონიჩენკოზე დამოკიდებული არ არიან და შესაბამისად ისინი აკეთებენ 5-10 წლიან გათვლებს.

დავიწყოთ იქიდან, რომ ვთქვათ რუსეთმა გახსნა ბაზარი, ძალიან კარგი, მივესალმებით და აქვე მინდა გითხრათ, რომ ეს ,,ქართულ ოცნებას" არ გაუხსნია, რუსეთი ვალდებულია გახსნას, რომელსაც მსოფლიო სავაჭრო ორგანზიაციის წევრობა ავალდებულებს და რომელ ხელშეკრულებასაც ხელი მე პირადად მოვაწერე, ეს ერთი, და თუკი გახსნის ვიღაცას ჰგონია, რომ ამის ეფექტი დღესვე იქნება?

ღვინო რომ გაიტანო, მეღვინემ უნდა გააკეთოს რამდენიმე მილიონის ინვესიტია, დაამატოს მოცულობა, რომ ერთის მხრივ შეძლოს გლეხისგან მეტი ყურძნის ჩაბარება და მეორეს მხრივ, მეტი ღვინო აწარმოოს და ის ნამატი გაიტანოს, რადგან მას დღევანდელი შეკვეთები უკვე აქვს.
სხვათაშორის ავიწყდებთა ხოლმე, ჩვენ ბოთლის რაოდენობის თვალსაზრისით, 2012 წელს ცოტათი ნაკლები ვიყავით, ვიდრე 2006 წელს გაყიდული ბოთლების რაოდენობით, ვიდრე რუსეთი ბაზარს დაკეტავდა, მაგრამ ღირებულების, თანხის თვალსაზრისით გაცილებით მეტი მიიღო ჩვენმა ღვინის ინდუსტრიამ, ვიდრე 2006 წელს, რადგან 2006 წელს ვყიდდით მეტ ბოთლს მაგრამ ნაკლები ფასისას, და 2012 წელს უკვე ვყიდდით უფრო ძვირიან ღვინოს. მოხდა კლასიკური მაგლითი, როგორც ხდება ხოლმე - ემბარგო იწვევს ხარისხის გაუმჯობესებას სხვა უკეთესი კარგი ბაზრების ათვისებას, ამიტომ თუ გვგონია, რომ რუსეთი წელს გახსნის ბაზარს და დღესვე ამით ქართველი გლეხი მიიღებს დიდი ამოსუნთქვას, ეს არასწორად მიმაჩნია.

მეორე - პოლიტიკურად დამამცირებელი იყო ის, რაც ონიშჩენკომ თქვა - ქართველებმა არ იციან ღვნის წარმოება და ამიტომ ჯობია ყურძენი ჩამოგვიტანონ. აქ ძალიან მარტივი ლოგიკაა - კრემლს არ უნდა, რომ ქართველი გლეხი იყოს მადლიერი თუნდაც ისეთი ხელისუფლების, როგორიც ივანიშვლის ხელისუფლებაა, რუსეთს სურს, რომ ქართველი გლეხი უშუალოდ მოსკოვის მადლიერი იყოს, მას უნდა, რომ გლეხი, რომელიც ყურძენს დაკრეფს, ჰქონდეს განცდა, რომ მისგან იბარებს ყურძენს არა კონკრეტული მეღვინე, სააკაშვილის ან ივანიშვილის დახმარებით, არამედ მისგან ყურძენს იბარებს პუტინი და ის პუტინის მადლიერი უნდა იყოს, ის აჭმევს მას... ამის დამკვიდრება სურს რუსეთს. ამიტომ ძალიან კარგად უნდა გვესმოდეს, რომ ამ ტიპის იაფასიანი განცხადებებით, რუსეთის ამოცანაა, გააჩინოს ნამდვილად რუსული პოლიტიკური სპექტრი საქართველოში, ეს პოლიტკური სპექტრი არსებობს კიდეც - ნინო ბურჯანაძე და კახა კუკავა სწორედ ამას განასახიერებენ.

სამწუხარო ამაში მხოლოდ ის კი არ არის, რომ რუსეთს ეს უნდა, სამწუხარო არის ის, რომ ივანიშვლი და მისი ხელისუფლება თავისი ქმედებით და განცხადებებით - რომ ნამდვილი ოპოზიცია ბურჯანაძემ და კუკავამ უნდა ჩამოაყლიბოს, ხელს უწყობს. სწორედ ამაშია მთავარი პრობლემა.

_ჩვენ ვდგავართ ფაქტის წინაშე, იმ ფონზე, როცა რუსეთს ვესაუბრებით სავაჭრო-კულტურულ ურთიერთობებზე, ადგილი აქვს მათი მხრიდან საოკუპაციო ზოლის გადმოწევს, მაშინ რას უდა ველოდოთ ამ ურთიერთობებიდან, იგივე აბაშიძე-კარასინის შეხვედრებიდან?

_თავისთავად აბაშიძე და კარასინი რომ საუბრობენ, ამის საწინააღმდეგო მეც და ,,ნაციონალურ მოძრაობას" არაფერი გვაქვს, ეს ერთი. მეორე, ამაზე პრეზიდნეტმაც ისაუბრა და გავიმეორებ, გავიხსენოთ სააკაშვილის პირველი ინაუგურაცია, მან თქვა - ხელ ვუწვდი რუსეთს. გავიხსენოთ მისი პირველი ვიზიტი რუსეთში, მისი მუდმივი ურთიერთობა, მისი დასწრება დსთ-ს სამიტებზე და მცდელობა იმისა, რომ შერბილებულიყო რუსეთ-საქართველოს ურთიერთობები, მაგრამ ერთი რამ უნდა გვესმოდეს კარგად - რუსეთის ინეტერსი არის, რომ საქართველოს არ განივითარდეს, პირველ რიგში, ეკონომიკურად, რადგან ეს არის საფუძველთა საფუძველი. რუსეთის ინეტერსია, რომ საქართველოს არ დაუახლოვდეს ევროატლანტიკურ და ევროპულ სტურქტურებს და ის დარჩეს მის უკანა ეზოში, როგორც ეს სურს პუტინს.

რუსეთი თავის გეგმებს არ შეცვლის. 5 წლის განმავლობაში სტრასბურგში, 1 წლის განმავლობაში ჟენევაში ვუყურებდი რუსეთის ქმედებებს და არაფერი ისეთი სწორხაზოვანი არ არის, როგორც რუსეთის საგარეო პოლიტიკა და არავინ თქვას, რომ ეს თუნდაც გრომიკოს დროიდან მომდინარეობს, არა - ეს არის საუკუნეების განმავლობაში ჩამოყალიბებული კონცეფცია, დაწყებული იმით, რომ ევროპაში უნდა ჰქონდეს ორი ფანჯარა - ბალტიის ზღვა და შავი ზღვა, რომელიც პეტრე პირევლიდან მოდის და დამთავრებული ყველა მომდევნო მცდელობით. ამიტომ ილუზია იმისა, რომ ეს რაიმე შედეგს მოიტანს აბსურდია, უფრო მეტიც, როდესაც ობამამ დაიწყო რუსეთთან გადატვირვის პოლიტიკა, ძალიან ბევრს მაშინვე გაეღიმა, განსაკუთრებით პოსტსაბჭოთა სივრცეში ვინც ძალიან კარგად იცის რუსეთის ლოგიკა, მაგრამ როცა ამერიკა იწყებს ამას, მას შეიძლება 3-4 წელი უღირდეს რუსეთთან ასეთი გადატვირთვის პოლიტიკა საიმისოდ, რომ შემდეგ დანარჩენ მსოფლიოს უთხრას - რუსეთთან ვცადე და არაფერი გამოვიდა. ამერიკა ამით ბერვს არაფერს კარგავს, მაგრამ ჩვენნაირ მდგომარეობაში მყოფი ქვეყანა თავს უფლებას ვერ უნდა აძლევდეს, რომ თქვას - მოდი აბა ეს პოლიტიკა ვცადო... ეს ნონსენსია... როცა ასეთ რეგიონულ გარემოში ხარ, ,,მოდი აბა ვცადოთ", არ არის ,,ლეგოს" სათამაშოები, რომ დავშალოთ და მერე ავაწყოთ... ვერ ავაწყობთ.

არც ჩვენ გვქონია ილუზია, როგორც ამას გვაბრალებენ, რომ რუსეთთან სამხედრო კონფრონტაციით რამის მიღწევა შეიძლება, მაგრამ აქ საუბარია, ჩვენ როგორი ტიპის დიპლომატიას ვაწყობთ. ჩვენ გვაქვს საგარეო პოლიტიკა და დიპლომატია, როდესაც რუსეთს ვუქმნით უხერხულობას ყველა საერთაშორისო ფორუმზე და როცა ჩვენ ვიღებთ ხმას, ჩვენი მეგობრები და პარტნიორებიც იღებენ ხმას, თუ ჩვენ ვჩუმდებით შესაბამისად ჩუმდება ყველა და რუსეთი კომფორტულად გრძნობს თავს საერთაშორისო ფორუმებზე, ხოლო შემდეგ უკვე თავს აძლევს უფლებას, რომ ოკუპაციის ზოლთან გაკეთოს ის, რასაც ბოლო პერიოდში აკეთებს.

ნამდვილი ფრონტის ხაზი გადის დიპლომატიაზე, ამიტომაც იყო, რომ ევროსაბჭოს მინისტერიალიდან ჩვენი საკითხის ამოღების გამო მაშინვე განგაში ავტეხე. დღეს შეიძლება სზოგადოება პირდაპირ ბმას ვერ ხედავდეს საოკუპაციო ზღვარის გადმოწევასა და ამ ფაქტს შორის, მაგრამ სწორედაც პირდაპირი ბმა არის. აპრილში გამოვიდა პრემიერი საპარლამენტო ასამბლაეაზე სტრასბურგში და არ ახსენა ეთნიკური წმენდა, ამას შედეგად მოჰყვა ის, რომ ევროსაბჭოს მინისტერიალზე არ ჩასვეს ჩვენი საკითხი, შედეგად როგორც კი რუსეთმა იგრძნო თავსუფალება საერთაშორისო ფორმატებში და იგრძნო, რომ ქართველები ყველაფერზე აღარ ლაპარაკობვენ, როგორც ეს იყო ჩვენს შემთხვევაში, აკეთებს იმას, რასაც ჰქონდა ადგილი ამ დღეებში.

_რასაც დასავლეთი გვეუბნება, საერთო სახელწმიფობრივ საკითხზე ერთ ენაზე საუბარი, იქნება ეს საგარეო თუ საშინაო საკითხები, ანუ კოაბიტაცია - რამდენად არის მიღწევადი და თუ შეიმჩნევა ამის ნიშნები?

_ძალიან ბევრი ვისაუბეთ იმაზე, რომ ,,ქართული ოცნება" არის თავისი რიტორიკის, განვლილი შვიდი თვის განმავლობაში მისი მოქმედების ტყვე. ძალიან რთულია წინა დღეს პრეზიდენტს და უშიშროების საბჭოს მდივანს დაჭერით ემუქრებოდე და მეორე დღეს მასთან ერთად კოაბიტაციურად უშიშროების საბჭოს ატარებდე, ამიტომ უნდა გააკეთოს არჩევანი ივანიშვილმაც და მთლიანად კოალიციამა - რა უფრო მნიშვენლოვანია მისთვის, ქვეყნის წინაშე მდგარი საფრთხეები, თუ მისთვის უფრო მნიშვნელოვანია, რომ პოლიტიკური ოპოზიცია გაანადგუროს? ორივე ერთად არ გამოვა. შეუძლებელია მუდმივად იძახო, რომ სააკაშვილს დავიჭერ როგორც კი არჩევნები ჩატარდება და მეორე დღეს იძახო, რატომ არ ატარებს სააკაშვილი უშიშროების საბჭოს სხდომას. ეს ორი ერთმანეთთან არათავისი პოლიტიკა და ქმედებაა, დასავლეთის შეშფოთებაც სწორდ ამაში მდგომარეობს, ისინი ძალიან კარგად ხედავენ, რომ ამ პირობებში კოაბიტაცია არ მუშაობს, რუსეთი ამ ყველაფერს გამოიყენებს ძალიან ოპორტუნისტულად, რომ ის ფუნდამენტები, რაც შეიქმნა ქართული სახელმწიფოსთვის, დაანგრიოს და დაშალოს, ხოლო ის თუ დაიშალა, ამის აწყობას აღარ ეყოფა 9 წელიწადი, მას გაცილებით მეტი დრო დაჭირდება, რადგან ჩვენ ყამირ მიწაზე შევედით, ენთუზიაზმი იყო და როცა აშენებულს ერთხელ კიდევ თვალწინ დაგინგრევენ, უკვე მერე ენთუზიაზმი საზოგადოებას ნაკლები აქვს და შეიძლება გადავარდეთ ისეთ უფსკრულში, საიდანაც ამოსვლას ათწლეულები დასჭირდეს. კარგად უნდა გვესმოდეს, რომ თუ ეხლა ფუნდამენტი არ ჩავდეთ, ძალიან გავიჭირდება იმ პერიოდთან შეხვედრა, რომელიც დადგება სოჭის ოლიმპიადის შემდეგ. დღეს ყველა ფიქრობს იმაზე, რა იქნება სოჭის ოლიმპადამდე, ოლიმპიადამადე არაფერი არ იქნება, იქნება ამ ტიპის, საოკუპაციო ხაზის გადმოწევის მსგავსი პროვოკაციები, უბრალოდ ფისქოლოგიურად გაუკეთეს წნეხი დღევადელ ხელისუფელბას და სინამდვილეში მთელ ქართულ საზოგადოებას, მაგრამ ჩვენ მთავარი გამოწვევები გევლოდება სოჭის ოლიმპიადის შემდეგ, მე ვსვამ კითხვას - სოჭის ოლიმპიადის შემდეგ რა აკავებს პუტინს? და ჩვენ თუ ეს მომდევნო თვეებიც დავკარგეთ და საპრეზიდნეტო არჩევნების შემდეგ სოჭის ოლიმპიადის განვილილი პერიდისთვის სერიოზულად არ მოვემზადეთ, ძალიან გავიჭირდება იმ წნეხის პირობებში ყოფნა, რაც აუცილებლად, გარდაუვლად გველოდება სოჭის ოლიმპიადის შემდეგ.

რუსეთთან ურთიერთობის დალაგება შეუძლებელია ეროვნული ინტერესების დათმობის ხარჯზეც კი, ყველაფერზე რომ მოუწეროს ხელი ივანიშვილმა, ამას რუსეთი განიხილავს არა იმად, რომ მე მივიღე, რაც მინდოდა და საქართველოს თავს დაანებებს, არამედ ამას რუსეთი განიხილავს როგორც პლაცდარმს, რომელიც ,,შევქმენი და შემდეგ შეტევაზე გადავდივარ", უკრაინამ მოუწერა ხელი ყველაფერზე და რა? როგორც ალექსნდრე მესამემ თქვა: რუსეთს ჰყავს ორადორი მოკავშირე ეს არის მისი არმია და მისი ფლოტი.

საქართველო თუ ხდება ნატოს წევრი ქვეყანა, კავკასიონი რამდენადაც კარგი თავდაცვითი ზღუდეა, იმდენად არის პრობლემაც, ვინაიდან თუ რუსეთს არ უდგას რადარი კავკასიონის ქედს გამოღმა, ასეთ შემთხვევაში რა ხდება: როგორც კი თურქეთიდან აფრენლი ნატოს თვითმფრინავი გადაცდება, რამდენიმე წამში ის მოსკოვის თავზეა და მერე უკვე, სადაც არ უნდა ედგეთ რადარი, რომც დააფიქსირებს, გვიანია. ამიტომ ჩვენ რაღაცეებს არ ვითვალისწინებთ წმინდა სამხედრო-ლოჯისტიკური კუთხით და რუსეთის პოლიტიკას განსაზღვრავს სწორედ სამხედრო თვალსაზრისი.

_ყველაფერ ამის გათვალისწინებით, ქვეყანამ უნდა ნახოს მდგომარეობიდან გამოსვლის გასაღები... სხვა შემთხვევაში, თუკი ჩვენ ვერ შევძელით შიდა პოლიტიკური პროცესების დარეგულირება, თუკი საგარეო გამოწვევებთან მიმართებაში გვექნება პასიური პოლიტიკა, იგივე დიპლომატიური თავლსაზრისით, ხომ არ ფიქრობთ, რომ ეს პრობლემას შექმნის ჩვენს დასავლელ პარტნიორებთან და ამით ისარგებლებს მხოლოდ რუსეთი.

_2008 წლის ომის შემდეგ ჩვენ შევძელით, მაშინ არსებული ეკონომიკური გაჭირვებიდან ქვეყნის ამოყვანა და ამით ძალიან კარგი მაგალითი მივეცით ევროპას. არსებობს ყველა თავმოყვარე ერისადმი სიმპატია და დასაველთი არც ადვილად ირჩევს პარტნიორებს და არც ადვილად ანებებს თავს. ასე, რომ არ ღირს გადავარდეთ ღრმა პესიმსიზმში, არც იმის გამო, რომ რუსეთი ამას აკეთებს და არც იმის გამო, რომ დღევადნელი ხელისუფლება ამაზე სათანადოდ ვერ რეაგირებს. ასე, რომ ოპტიმისტი ვარ გრძელვადიანი პერსპეტივაში და მოკლევადიანად კიდევ ერთხელ ვამბობ, ვარ უკიდურესად შეშფოთებული, რადგან ყველაზე მეტად მე ახლა მაწუხებს ქართული ეკონომიკის მდგომარეობა, რადგან ქართული ეკონმიკის შეფერხებას აუცილებლად მოჰყვება საბიუჯეტო კრიზისი, ამას მოჰყვება განცდა, რომ ჩვენ, როგორც საზოგადოება, ისევ ვბრუნდებით 90-იან წლებში, თუმცა ბევრი რაღაცით უკვე ვბრუნდებით და სწორედ ამიტომ, არ მინდა, რომ ჩვენი საზოგადოება ჩავარდეს ფლუსტრაციაში. ამის გასაღები იქნება ეკონომიკის აღორძინება და ეს არის ნომერ პირველი პრობლემა.

,,ნიუპოსტი"